Μουρίνιο vs Γκουαρντόλα

Είστε στην πλατεία ενός χωριού, την  Άνω Τραχανοπλαγιά και κάθεστε για καφέ στην πλατεία κάτω από τα πλατάνια. Ξαφνικά ακούτε φωνές και τσακωμούς από την διπλανή παρέα. Πηγαίνετε από περιέργεια να δείτε τι γίνετε και μαθαίνετε ότι τσακώνονται δύο προπονητές ποδοσφαίρου, ο νυν με τον πρώην σχετικά με την πορεία τις ομάδας του χωριού που δεν τα πάει και τόσο καλά.

Ο ένας υποστηρίζει μετά λύσσας ότι πρέπει να παίξουν σαν την Μπαρτσελόνα ενώ ο άλλος σαν την Ρεάλ. Επιχειρηματολογούν με πάθος και ο κάθε ένας προσπαθεί να πείσει τον πρόεδρο που κάθετε στο ίδιο τραπέζι για το πιο σύστημα είναι καλύτερο. Χαμός, φωνές, οι μισοί χωρικοί να υποστηρίζουν τον "Μουρίνιο" και οι άλλοι μισοί τον "Γκουαρτνιόλα". Ακούτε και εσείς και όντως μιλάνε πολύ σωστά και οι δύο τους - ποιόν να πιστέψεις και ποιόν να προσλάβει ο πρόεδρος;

Κάνετε λοιπόν μια βόλτα στην πλατεία να ξεθολώσετε και βλέπετε το γήπεδο της ομάδας λίγο πιο κάτω στην πλαγιά - είναι σε άθλια κατάσταση. Τέρματα χωρίς δίχτυα, χορταριασμένο σε πολλά σημεία. γεμάτο χαλίκια και με κάτι παράγκες ετοιμόρροπες για αποδυτήρια.

Μάλλον εκεί θα τελείωνε η επίσκεψή σας σε αυτό το χωριό και θα φεύγατε κουνώντας το κεφάλι.

Κάπως έτσι γίνετε και στην πολιτική μας αρένα. Με την ευκαιρία του θανάτου της Θάτσερ έχουν αρχίσει ατελείωτοι καβγάδες για το αν ο Θατσεριμσός ήταν καλός, πόσες Θάτσερ χρειαζόμαστε και πόσες Θάτσερ δεν χρειαζόμαστε !! Το ίδιο κάνουμε και τα τελευταία 3 χρόνια - δραχμή η ευρώ, λιτότητα ή τύπωμα χρήματος, Γερμανία ή Αμερική (ή Ρωσία ή Κίνα), Ντράγκι ή Μπερνάκι, Μέρκελ ή Ομπάμα .....

Ατελείωτες συζητήσεις και δεδομένης της εξυπνάδας της φυλής μας τα επιχειρήματα είναι ισχυρά και από τις 2 πλευρές και εμείς που θέλουμε να ακούσουμε μια λύση πιστεύομε μία την μία και μία τον άλλη πλευρά.

Αυτό που πρέπει όμως να κάνουμε είναι να δούμε το 'γήπεδό' μας και να κατανοήσουμε ότι με αυτό το γήπεδο σε ότι σύστημα και να προπονηθούμε, μπάλα δεν θα μάθουμε. Όπως στην Άνω Τραχανοπλαγιά θα πρέπει πρώτα να φτιάξουν τις υποδομές και να αρχίσουν από τα αποδυτήρια, το γήπεδο, τις μπάλες, τα ρούχα και παπούτσια, το φαγητό και μετά να πάνε να φτιάξουν φυσική κατάσταση, να μάθουν τεχνική και στο τέλος να διαλέξουν αφού έχουν αξιολογήσει το έμψυχο δυναμικό της ομάδος  αν θα παίξουν Μπάρτσα ή Ρεάλ ετσι και εμείς ΟΛΟΙ πρέπει να βρούμε ένα κοινό παρανομαστή στον οποίο συμφωνούμε και να φτιάξουμε υποδομές οι οποίες θα αρχίσουν να παράγουν πλούτο τον οποίο μετά μπορούμε να τσακωθούμε με την ησυχία μας για το πώς θα τον διανείμουμε.

Αριστεροί και δεξιοί, (νεο)φιλελεύθεροι και κρατιστές πρέπει και μπορούν να συμφωνήσουν για παράδειγμα ότι:

• Δεν θα δίδονται μαϊμού συντάξεις που κοστίζουν στην Ελληνική κοινωνία πάνω από μισό δις τον χρόνο. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό και μετά να τσακωθούμε αν το μισό δίς που γλυτώσαμε θα χρησημοποιηθεί για να μειωθούν οι εισφορές ή να αυξηθούν οι παροχές στους πραγματικούς δικαιούχους.
• Δεν θα υπάρχουν αργόμισθοι στο δημόσιο οι οποίοι θα πληρώνονται χωρίς να παράγουν. Με αυτά τα χρήματα θα αποφασίσουμε αν θα προσλάβουμε άλλους που να δουλέυουν ή θα μειώσουμε την φορολογία ή θα αυξήσουμε τις παροχές.
• Δεν χρειαζόμαστε τον Οργανισμό Αποξήρανσης Κωπαίδας και άλλους παρόμοιους ανενεργούς οργανισμούς. Με τα χρήματα που θα εξοικονομίσουμε θα δούμε αν θα ανοίξουμε άλλους οργανισμούς που θα έχουν αντικείμενο ή θα μειώσουμε την φορολογία.
• Δεν χρειαζόμαστε ένα πολύπλοκο και ρευστό φορολογικό πλαίσιο νόμων. Αν ο φόρος είναι 10% ή 50% είναι άλλη κουβέντα αλλά ότι και να είναι πρέπει να είναι δίκαιο και να εφαρμόζετε από όλους.
• Θα κυριαρχήσει η αξιοκρατία και όχι η ευνοιοκρατία.
• Θα εφαρμόζεται ο νόμος από όλους - αν δεν μας αρέσει τον αλλάζουμε δημοκρατικά αλλά τον τηρούμε όπως μας έμαθε ο σοφός πρόγονός μας ο Σωκράτης.

Με λίγα λόγια υπάρχουν πολλά που οφείλουμε να συμφωνήσουμε να μπεί μπροστά η παραγωγική διαδικασία έστω και σε αυτήν την κακή (προς το παρόν) Ευρώπη της λιτότητας να αρχίσουμε να παράγουμε προιόντα και υπηρεσίες που να έχουν ζήτηση σε όλον τον κόσμο και μετά θα έχουμε τον χρόνο να αποφασίσουμε μόνοι μας και όχι κάτω απο την κηδεμονία των άλλον να αποφασίσουμε

Θεωρώ ότι αυτή την στιγμή της κρίσης ότι όποιος εμμένει σε "-ισμούς", όσο και να είναι σωστά τα επιχειρήματά του είναι το ίδιο γραφικός με τον προπονητή της Άνω Τραχανοπλαγιάς, κάνει κακό στον τόπο και προσφέρει τζάμπα υπηρεσίες σε όσους μας θέλουν διχασμένους και φοβισμένους προς ίδιο όφελος. 

Οφείλουμε να κατεβάσουμε τα μαχαίρια να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε σε πολλά σημεία και να τα αφήσουμε στην άκρη ώστε να δουλέψουμε με πάθος και να καταφέρουμε τα αρκετά και σημαντικά στα οποία συμφωνούμε. 

Μόνο έτσι, κατά την άποψή μου, θα πάμε μπροστά.

Κόκκινες χάντρες....

Εδώ και καιρό, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στην οικονομία. Γιατί αυτή η βίαιη προσαρμογή προς τα κάτω; Γιατί αυτή η πρωτοφανή λιτότητα; Γιατί πρέπει να πέσει το βιοτικό επίπεδο; Πολλές απορίες που θέλω να τις εξηγήσω στον εαυτό μου απλά. 

Πολλές απορίες μέχρι που διάβασα την φράση που είπε ο Warren Buffet. 

"I don’t have a problem with guilt about money. The way I see it is that my money represents an enormous number of claim checks on society. It’s like I have these little pieces of paper that I can turn into consumption."

Σύμφωνα με τον κ. Buffet λοιπόν, χρήμα, είναι υποσχετικές. Υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση. Δηλαδή, τα όποια ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας ή στην τράπεζα είναι υποσχετικές τις οποίες η κοινωνία θα μας τις εξαργυρώσει με την παροχή αγαθών και υπηρεσιών στο μέλλον.

Κατ' επέκταση, αν δεν υπάρχουν αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες τότε η υποσχετική δεν έχει αντίκρυσμα άρα δεν αξίζει τόσο όσο νομίζουμε. 

Ας πάμε σε ένα παράδειγμα, ίσως ακραίο, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το νόημα - ας υποθέσουμε ένα απομακρυσμένο και απομονωμένο χωρίο με το δικό του νόμισμα, τις κόκκινες χάντρες. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν εξειδικευτεί σε διαφορετικές εργασίες και κάποιοι είναι αγρότες, άλλοι κτηνοτρόφοι, άλλοι μυλωνάδες, άλλοι παπουτσήδες άλλοι χτίστες κλπ. Το χωριό έχει συγκεκριμένο αριθμό κόκκινων χαντρών και οι τιμές ανταλλαγής των υπηρεσιών έχουν καθοριστεί με την κλασσική μέθοδο προσφοράς και ζήτησης. 

Σύμφωνα με το σκεπτικό που πάω να αναπτύξω, το σύνολο των χαντρών αντιπροσωπεύει το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που μπορεί να παράγει αυτό το χωριό. Αν για κάποιο λόγο η παραγωγή πέσει στο μισό ή, πιο σημαντικά, η ικανότητα για μελλοντική παραγωγή μειωθεί τότε ο ίδιος αριθμός χαντρών θα πρέπει να αγοράσουν λιγότερα συνολικά μελλοντικά προϊόντα και έτσι, για να αποκατασταθεί η ισορροπία ή οι τιμές θα ανέβουν ή με κάποιο τρόπο θα πρέπει να αφαιρεθούν χάντρες από την κοινωνία (= να ακυρωθούν οι υποσχετικές). Αντιθέτως, αν αυξηθεί η παραγωγή δηλαδή στον ίδιο χρόνο μπορούν να παραχθούν περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες τότε για να αποκατασταθεί η ισορροπία ή θα μειωθούν οι τιμές ή θα προστεθούν χάντρες στην οικονομία (= εκδοθούν νέες υποσχετικές).

Με αυτό το ακραίο και ομολογουμένως απλοϊκό παράδειγμα βλέπουμε ότι ισορροπία υπάρχει όταν οι υποσχετικές αντιστοιχούν στην ικανότητα αυτής της κλειστής οικονομίας να παράγει στο μέλλον. Δεν έχει σημασία τι έγινε στο παρελθόν και αν οι υποσχετικές καλώς υπήρχαν ή καλώς είναι τόσες. Το μόνο που έχει σημασία είναι εάν μπορούν αυτές οι υποσχετικές να μετουσιωθούν σε κατανάλωση. 

Επίσης βλέπουμε ότι ανεξάρτητα από τον αριθμό των χαντρών η ευμάρεια της κοινωνίας εξαρτάτε με το πόσο παράγει - ακόμα και αν πέσουν χάντρες από τον ουρανό δεν θα αξίζουν ιδιαίτερα πολλά από την στιγμή που θα παράγονται τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες.

Στην επόμενα ποστ, θα προσπαθήσω να επεκτείνω το παράδειγμα βάζοντας ακόμα ένα χωριό στην εικόνα (με πράσινες χάντρες ώς νόμισμα) και μετά αν και τα 2 χωριά έχουν κοινό νόμισμα τις κίτρινες χάντρες ;).

Warren Buffet

"I don’t have a problem with guilt about money. The way I see it is that my money represents an enormous number of claim checks on society. It’s like I have these little pieces of paper that I can turn into consumption."

Τάδε έφη Warren Buffet - μεγαλοεπενδυτής και φιλόσοφος .......

"Claim checks on society" και "turn into consumption"

Αυτές οι 2 φράσεις μου καρφώθηκαν και μου ξεκαθάρισαν αρκετά πράματα που είχα θολά στο κεφάλι μου. 

Θα επανέλθω !