Προς μεταρρυθμιστές Νο. 1

Στον μυθολογικό κόσμο του Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών, ο πόλεμος που για έγινε ήταν μια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Από την μία πλευρά είχαμε τα τέρατα του Sauron και από την άλλη μια συμμαχία μεταξύ ανθρώπων, νάνων, χόμπιτς, ξωτικών, μάγων και γιγαντιαίων αετών και δέντρων – μια φαινομενικά αταίριαστη συμμαχία τα μέλη της οποίας, όχι μόνο δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είχαν και αρκετά προηγούμενα.

Έτσι και στην σύγχρονη Ελλάδα μας, ένας παρόμοιος πόλεμος μένετε - έχουν δοθεί μερικές μάχες και οι δύο πλευρές αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν – από την μία οι κρατιστές, όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θέλουν να γυρίσουμε πίσω στην προ του 2008 εποχή, με ένα κράτος σοβιετικού τύπου να καθορίζει τα πάντα στην ζωή μας (αλλά με αυτούς να το ελέγχουν) και από την άλλη όσοι πιστεύουν στην αξιοκρατία και την δικαιοσύνη.

Σε αυτή την πόλεμο οι όποιες κλασικές πολιτικές ιδεολογίες είναι δευτερεύουσες. Αριστερά και Δεξιά έχουν χάσει πλέον το νόημά τους – ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς δείχνει ένα άκρως συντηρητικό (συντηρώ = δεν θέλω να αλλάξω) πρόσωπο ενώ τα συμβατικά ευρωπαϊστικά κόμματα είναι και αυτά μπερδεμένα μιας που στους κόλπους τους φιλοξενούν αρκετούς κρατιστές.

Η σύνταξη δυνάμεων έχει αρχίσει – οι «καπετάνιοι» της κάθε κοινωνικής ομάδας προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα λάβουν μέρος ή θα κάτσουν στις παρυφές, και αν ναι σε ποιο στρατόπεδο θα πάνε και πώς θα μαζέψουν στρατό γύρω τους. Και στρατιώτες μαζεύουν με όποια μέθοδο μπορούν – από τις κλασικές υποσχέσεις για πλιάτσικο («θα προσλάβουμε και άλλους στην ΕΡΤ»), πατριωτικές κορώνες («έξω οι δυνάμεις κατοχής»), ιδεολογήματα («μεγάλη δημοκρατική παράταξη», «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»), φόβο («αν δεν έρθετε μαζί μου θα καταστραφείτε»).

Ενώ η πλευρά των κρατιστών έχει ένα συγκεκριμένο λάβαρο κάτω από το οποίο συντάσσεται (αφήστε το σύστημα ως έχει και όταν κερδίσουμε την μάχη θα τσακωθούμε μεταξύ μας για το ποιος θα κάνει το πλιάτσικο), η άλλη πλευρά είναι εντελώς ανοργάνωτη. Η είναι αδιάφοροι ή έφυγαν από την χώρα ή δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Δεν συμμαχούν μεταξύ τους για πάρα πολλούς λόγους -  είτε γιατί τους ενοχλεί το παρελθόν των επίδοξων συμμάχων τους – δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος ο ένας, ο άλλος δεν πήρε πτυχίο, ο τρίτος  ήταν αριστερός στα νιάτα του, ο τέταρτος ήταν κάποτε υπουργός, ο πέμπτος δεν είναι αρκετά σοσιαλιστής....... έτσι κάθονται σαν τους γέρους του Muppet Show στα θεωρεία τους και σχολιάζουν ενώ ο εχθρός ενωμένος κάτω από μια απλή ιδέα (πλιάτσικο) οργανώνετε.

Για να συνεχίσω τον παραλληλισμό με τον «Άρχοντα», περιμένουν τον Γκάνταλφ τον Λευκό πάνω στο άτι να έρθει να κερδίζει την μάχη. Δυστυχώς όμως ο συμπαθής μάγος υπάρχει μόνο στον κόσμο του Τολκιεν και δεν θα κάνει την εμφάνισή του στην πατρίδα μας ......

Τελικά στο μυθιστόρημα, την μάχη την κέρδισε το «καλό». Ο λόγος ήταν γιατί όλες οι φατρίες που είχαν σαν κοινό στόχο την κατατρόπωση του Sauron, έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους και ενώθηκαν σε μία ομάδα με την κάθε μία να συνεισφέρει τις μοναδικές της ικανότητες στο κοινό καλό.

Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει άμεσα και στην Ελλάδα – "δεξιοί" και "αριστεροί" ευρωπαϊστές οφείλουν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και να ενωθούν κάτω από τον κοινό σκοπό – η Ελλάδα να απαλλαχθεί από το Σοβιετικό-Οθωμανικό της σύστημα και να φτιάξει ένα σωστό κράτος δικαίου, με την αξιοκρατία και τον σεβασμό στους θεσμούς να κυριαρχεί. Μόλις με το καλό το πετύχουμε και το φτιάξουμε τότε θα μπορέσουμε να χωρίσουμε τα τσανάκια και τα καπετανάτα μας και να τσακωθούμε και εμείς με την ησυχία μας για τα ιδεολογικά θέματα.

Ο χρόνος πλησιάζει και οι αποφάσεις όλων θα κριθούν από την Ιστορία.

Περί ΦΠΑ

Μερικές διευκρινήσεις σχετικά με τον ΦΠΑ γιατί με αυτά που ακούμε τον τελευταίο καιρό θα τρελαθούμε:

Ο ΦΠΑ είναι ένας φόρος που βαρύνει τον τελευταίο / τελικό καταναλωτή. Ένα προϊόν / υπηρεσία κοστολογείτε από τον πάροχό του προς 100 και μετά προσθέτει τον ΦΠΑ τον οποίον τον εισπράττει και τον αποδίδει στο δημόσιο. Ο τελικός πάροχος έχει ένα μικρό χρηματοοικονομικό όφελος γι αυτή του την εξυπηρέτηση προς το δημόσιο (στην ουσία κάνει τον φοροεισπράκτορα).

Ο πάροχος αυτός για να κοστολογήσει το προϊόν του λαμβάνει υπόψιν τα έξοδά του και βάζει ότι κέρδος θέλει. Μέσα στα έξοδά του ΔΕΝ λαμβάνει υπόψιν τον ΦΠΑ. Έξοδα όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, αγορές κλπ τα οποία επιβαρύνονται με ΦΠΑ, τον ΦΠΑ αυτόν ο πάροχος τον αφαιρεί από τον ΦΠΑ που έχει μαζέψει και πληρώνει στο κράτος την διαφορά.

Δηλαδή ο ταβερνιάρης δεν θα αγοράσει το κρέας στην ίδια τιμή με εμένα και εσένα - εκτός του ότι αγοράζει με τιμές χονδρικής, θα το κοστίσει 23% λιγότερο γιατί θα εκπέσει τον ΦΠΑ στις αγορές του. 

Πέραν όμως τις έκπτωσης ΦΠΑ στις αγορές μεγάλο ποσοστό ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών χώνουν στα έξοδα τις εταιρίας και προσωπικές δαπάνες για τις οποίες θα πάρουν πίσω τον ΦΠΑ - από τηλεφωνικές συσκευές, κομπιούτερς, επιπλάκια και άλλα μικροέξοδα που ενώ για τον μισθωτό αυτά θα πρέπει να τα αποκτήσει από το φορολογημένο του εισόδημα και να πληρώσει ΦΠΑ, ο επιχειρηματίας θα τα εκπέσει από τα έξοδά του και θα συμψηφίσει τον ΦΠΑ - τώρα αν αναρωτηθείτε "θα τον πιάσει ο έλεγχος" θα σας πω και το άλλο με τον Τοτό.

Ο ΦΠΑ είναι ο φόρος μας, που τον δίνουμε στον επιχειρηματία για να τον δώσει στο κράτος και η μη απόδοσή του είναι κλεψιά - δεν χωρά καμία δικαιολογία και ειδικά από εκλεγμένους. Θα μπορούσα να δεχτώ την μη απόδοσή του αν και εφόσον ολόκληρη η μικρή επιχείρηση μπορούσε να βγεί από τον καθεστώς του ΦΠΑ που θα σήμαινε όμως ότι θα επιβαρυνόταν ίδια το ΦΠΑ των αγορών τις - το θέλουν αυτό ;;

  

Πράσινες χάντρες

Συνεχίζοντας το προηγούμενο παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμα ένα χωριό, λίγο πιο μακριά απο το δικό μας. Και αυτού του χωριού το νόμισμα του είναι οι χάντρες, αυτή την φορά όμως πράσινες. Όπως και στο πρώτο χωριό, οι χάντρες αντιπροσωπεύουν τα προιόντα και υπηρεσίες που μπορεί να παράγει αυτό το χωριού.

Εάν τα χωριά είναι απομονομένα, είναι αδιάφορο το τι προιόντα παράγει το ένα και τι χρήμα χρησημοποιοεί το άλλο. Και τα δύο έχουν τις δικές τους κλειστές οικονομίες και οι ευμάρια των κατοίκων εξαρτάτε απόλυτα απο το τί παράγουν οι ίδιοι.

Ας φτιάξουμε τώρα ένα δρόμο να τα ενώσουμε.......

Μονομιάς θα αρχίσει το εμπόριο - χωρικοί απο το πρώτο χωριό θα θέλουν να αγοράσουν προιόντα και υπηρεσίες απο το δευτερο χωρίο αν και εφόσον είναι καλύτερα απο τα δικά τους - το ίδιο θα κάνουν και οι χωρικοί απο το δεύτερο χωριό. Μή έχοντας πράσινες χάντρες οι του πρώτου χωριού θα πρέπει να αγοράσουν πρώτα πράσινες χάντρες με τις οποίοες να πληρώσουν τα πράσινα αγαθά και τούμπαλιν.

Λογικό είναι ότι στην αρχή η ισοτιμία στην αρχή θα είναι 1 προς 1. Μετά απο λίγο καιρό όμως αυτό θα αλλάξει και ανάλογα με την προσφορά και ζήτηση ανάμεσα σε αυτές τις δύο οικονομίες θα καθοριστεί πόσες κόκκινες χάντρες χρειάζεται κάποιος για την ανταλλάξει με μία πράσινη ώστε να αγοράσει πράσινα προιόντα.

Αν το δευτερο χωριό είναι πιο παραγωγικό και παράγει καλύτερα προιόντα, τότε οι του πρώτου θα θέλουν να αγοράσουν περισσότερα από αυτά αλλά αφού έχουν τις ίδιες χάντρες θα πρέπει να δώσουν περισσότερες για να πάρουν πράσινες ....... δηλαδή θα πρέπει να "αποποιηθούν" περισσότερη απο την δική τους κατανάλωση ή να δώσουν πιο πολλές υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση στο δεύτερο χωρίο ώστε να καταναλώσουν τώρα περισσότερα απο τα πράσινα προϊόντα.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι το πρώτο χωριό για κάποιον λόγο επιλέγει να μην παράγει πολλά - μπορεί για παραδειγμα να αποφασίσει να ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με την .αερολογία και να αγοράζει ότι του λείπει απο το δευτερο. Δεν θα αργήσει να  ξοδέψει όλες του τις χάντρες και έτσι για να συνεχίσει να ζεί με τον ίδιο τρόπο (πολύ αερολογία και λίγη παραγωγή) θα χρειαστεί περισσότερες ώστε να συνεχίσει να αγοράζει απο τους πράσινους. Τι λύσεις έχει ;

Η μία θα ήταν να κόψει νέες χάντρες. Αν το κάνει θα συνεχίζει να τις ανταλλάσσει αλλά από την στιγμή που η παραγωγική του δυνατότητα δεν έχει αλλάξει, αυτές οι περισσότερες χάντρες θα αντιπροσωπεύουν ακριβώς την ίδια παραγωγή και στο σύνολό τους αξίζουν το ίδιο. Δεν θα αργήσει να το πάρει χαμπάρι το δεύτερο χωριό και να ζητά περισσότερες κόκκινες  χάντρες για να δώσει τις δικές του πράσινες αφού θα χρειαστεί περισσότερες κόκκινες για να αγοράσει τα ίδια προϊόντα του πρώτου χωριού.

Μια άλλη λύση θα ήταν να δανειστεί πράσινες χάντρες. Αυτό συμφέρει το δεύτερο χωριό γιατί και τα προϊόντα του πουλά που του επιτρέπει να έχει τους κατοίκους του απασχολημένους και να κερδίζει και κάποιο τόκο. Αφού το δεύτερο χωριό μπορεί να παράγει μπορεί να κόψει περισσότερες πράσινες χάντρες οι οποίες όμως δεν θα του πληθωρίσουν την οικονομία αφού η προσδοκία είναι να παράγει περισσότερο στο μέλλον.

Το πρώτο χωριό όμως έχει μπει σε τροχιά καταστροφής αφού συνεχίζει να καταναλώνει όπως στο παρελθόν, έχοντας όμως μία οικονομία που δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτή την κατανάλωση. Έτσι είναι θέμα χρόνου για το πότε αυτοί του παραγωγικού χωριού θα "ξυπνήσουν" και σταματήσουν να δανείζουν αφού θα καταλάβουν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαργυρώσουν αυτές τις υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση.

Τι θα γίνει τότε; Το πρώτο χωριό δεν θα μπορεί να συνεχίζει να καταναλώνει και θα αναγκαστεί να περιοριστεί σε ότι μπορεί να αγοράσει με το δικό του νόμισμα. Το δεύτερο θα σταματήσει το εμπόριο και άσχετα με το αν θα πάρει ποτέ πίσω τα δανεικά (τα οποία δεν τα χρειάζεται και ιδιαίτερα γιατί σταματώντας να παράγει για το πρώτο χωριό θα πρέπει ή να ανοίξει νέους δρόμους με άλλα χωριά για να διοχετεύσει προς αυτά την παραγωγή του ή να αναγκαστεί να αφαιρέσει χάντρες από την οικονομία του για να μην πληθωρίσει το νόμισμα του)

Αρχίζει και θυμίζει κάτι ;

Στο επόμενο πόστ θα γράψω για τα συμπεράσματά μου.