Προς μεταρρυθμιστές Νο. 1

Στον μυθολογικό κόσμο του Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών, ο πόλεμος που για έγινε ήταν μια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Από την μία πλευρά είχαμε τα τέρατα του Sauron και από την άλλη μια συμμαχία μεταξύ ανθρώπων, νάνων, χόμπιτς, ξωτικών, μάγων και γιγαντιαίων αετών και δέντρων – μια φαινομενικά αταίριαστη συμμαχία τα μέλη της οποίας, όχι μόνο δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είχαν και αρκετά προηγούμενα.

Έτσι και στην σύγχρονη Ελλάδα μας, ένας παρόμοιος πόλεμος μένετε - έχουν δοθεί μερικές μάχες και οι δύο πλευρές αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν – από την μία οι κρατιστές, όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θέλουν να γυρίσουμε πίσω στην προ του 2008 εποχή, με ένα κράτος σοβιετικού τύπου να καθορίζει τα πάντα στην ζωή μας (αλλά με αυτούς να το ελέγχουν) και από την άλλη όσοι πιστεύουν στην αξιοκρατία και την δικαιοσύνη.

Σε αυτή την πόλεμο οι όποιες κλασικές πολιτικές ιδεολογίες είναι δευτερεύουσες. Αριστερά και Δεξιά έχουν χάσει πλέον το νόημά τους – ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς δείχνει ένα άκρως συντηρητικό (συντηρώ = δεν θέλω να αλλάξω) πρόσωπο ενώ τα συμβατικά ευρωπαϊστικά κόμματα είναι και αυτά μπερδεμένα μιας που στους κόλπους τους φιλοξενούν αρκετούς κρατιστές.

Η σύνταξη δυνάμεων έχει αρχίσει – οι «καπετάνιοι» της κάθε κοινωνικής ομάδας προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα λάβουν μέρος ή θα κάτσουν στις παρυφές, και αν ναι σε ποιο στρατόπεδο θα πάνε και πώς θα μαζέψουν στρατό γύρω τους. Και στρατιώτες μαζεύουν με όποια μέθοδο μπορούν – από τις κλασικές υποσχέσεις για πλιάτσικο («θα προσλάβουμε και άλλους στην ΕΡΤ»), πατριωτικές κορώνες («έξω οι δυνάμεις κατοχής»), ιδεολογήματα («μεγάλη δημοκρατική παράταξη», «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»), φόβο («αν δεν έρθετε μαζί μου θα καταστραφείτε»).

Ενώ η πλευρά των κρατιστών έχει ένα συγκεκριμένο λάβαρο κάτω από το οποίο συντάσσεται (αφήστε το σύστημα ως έχει και όταν κερδίσουμε την μάχη θα τσακωθούμε μεταξύ μας για το ποιος θα κάνει το πλιάτσικο), η άλλη πλευρά είναι εντελώς ανοργάνωτη. Η είναι αδιάφοροι ή έφυγαν από την χώρα ή δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Δεν συμμαχούν μεταξύ τους για πάρα πολλούς λόγους -  είτε γιατί τους ενοχλεί το παρελθόν των επίδοξων συμμάχων τους – δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος ο ένας, ο άλλος δεν πήρε πτυχίο, ο τρίτος  ήταν αριστερός στα νιάτα του, ο τέταρτος ήταν κάποτε υπουργός, ο πέμπτος δεν είναι αρκετά σοσιαλιστής....... έτσι κάθονται σαν τους γέρους του Muppet Show στα θεωρεία τους και σχολιάζουν ενώ ο εχθρός ενωμένος κάτω από μια απλή ιδέα (πλιάτσικο) οργανώνετε.

Για να συνεχίσω τον παραλληλισμό με τον «Άρχοντα», περιμένουν τον Γκάνταλφ τον Λευκό πάνω στο άτι να έρθει να κερδίζει την μάχη. Δυστυχώς όμως ο συμπαθής μάγος υπάρχει μόνο στον κόσμο του Τολκιεν και δεν θα κάνει την εμφάνισή του στην πατρίδα μας ......

Τελικά στο μυθιστόρημα, την μάχη την κέρδισε το «καλό». Ο λόγος ήταν γιατί όλες οι φατρίες που είχαν σαν κοινό στόχο την κατατρόπωση του Sauron, έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους και ενώθηκαν σε μία ομάδα με την κάθε μία να συνεισφέρει τις μοναδικές της ικανότητες στο κοινό καλό.

Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει άμεσα και στην Ελλάδα – "δεξιοί" και "αριστεροί" ευρωπαϊστές οφείλουν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και να ενωθούν κάτω από τον κοινό σκοπό – η Ελλάδα να απαλλαχθεί από το Σοβιετικό-Οθωμανικό της σύστημα και να φτιάξει ένα σωστό κράτος δικαίου, με την αξιοκρατία και τον σεβασμό στους θεσμούς να κυριαρχεί. Μόλις με το καλό το πετύχουμε και το φτιάξουμε τότε θα μπορέσουμε να χωρίσουμε τα τσανάκια και τα καπετανάτα μας και να τσακωθούμε και εμείς με την ησυχία μας για τα ιδεολογικά θέματα.

Ο χρόνος πλησιάζει και οι αποφάσεις όλων θα κριθούν από την Ιστορία.

Περί ΦΠΑ

Μερικές διευκρινήσεις σχετικά με τον ΦΠΑ γιατί με αυτά που ακούμε τον τελευταίο καιρό θα τρελαθούμε:

Ο ΦΠΑ είναι ένας φόρος που βαρύνει τον τελευταίο / τελικό καταναλωτή. Ένα προϊόν / υπηρεσία κοστολογείτε από τον πάροχό του προς 100 και μετά προσθέτει τον ΦΠΑ τον οποίον τον εισπράττει και τον αποδίδει στο δημόσιο. Ο τελικός πάροχος έχει ένα μικρό χρηματοοικονομικό όφελος γι αυτή του την εξυπηρέτηση προς το δημόσιο (στην ουσία κάνει τον φοροεισπράκτορα).

Ο πάροχος αυτός για να κοστολογήσει το προϊόν του λαμβάνει υπόψιν τα έξοδά του και βάζει ότι κέρδος θέλει. Μέσα στα έξοδά του ΔΕΝ λαμβάνει υπόψιν τον ΦΠΑ. Έξοδα όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, αγορές κλπ τα οποία επιβαρύνονται με ΦΠΑ, τον ΦΠΑ αυτόν ο πάροχος τον αφαιρεί από τον ΦΠΑ που έχει μαζέψει και πληρώνει στο κράτος την διαφορά.

Δηλαδή ο ταβερνιάρης δεν θα αγοράσει το κρέας στην ίδια τιμή με εμένα και εσένα - εκτός του ότι αγοράζει με τιμές χονδρικής, θα το κοστίσει 23% λιγότερο γιατί θα εκπέσει τον ΦΠΑ στις αγορές του. 

Πέραν όμως τις έκπτωσης ΦΠΑ στις αγορές μεγάλο ποσοστό ελευθέρων επαγγελματιών και επιχειρηματιών χώνουν στα έξοδα τις εταιρίας και προσωπικές δαπάνες για τις οποίες θα πάρουν πίσω τον ΦΠΑ - από τηλεφωνικές συσκευές, κομπιούτερς, επιπλάκια και άλλα μικροέξοδα που ενώ για τον μισθωτό αυτά θα πρέπει να τα αποκτήσει από το φορολογημένο του εισόδημα και να πληρώσει ΦΠΑ, ο επιχειρηματίας θα τα εκπέσει από τα έξοδά του και θα συμψηφίσει τον ΦΠΑ - τώρα αν αναρωτηθείτε "θα τον πιάσει ο έλεγχος" θα σας πω και το άλλο με τον Τοτό.

Ο ΦΠΑ είναι ο φόρος μας, που τον δίνουμε στον επιχειρηματία για να τον δώσει στο κράτος και η μη απόδοσή του είναι κλεψιά - δεν χωρά καμία δικαιολογία και ειδικά από εκλεγμένους. Θα μπορούσα να δεχτώ την μη απόδοσή του αν και εφόσον ολόκληρη η μικρή επιχείρηση μπορούσε να βγεί από τον καθεστώς του ΦΠΑ που θα σήμαινε όμως ότι θα επιβαρυνόταν ίδια το ΦΠΑ των αγορών τις - το θέλουν αυτό ;;

  

Πράσινες χάντρες

Συνεχίζοντας το προηγούμενο παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμα ένα χωριό, λίγο πιο μακριά απο το δικό μας. Και αυτού του χωριού το νόμισμα του είναι οι χάντρες, αυτή την φορά όμως πράσινες. Όπως και στο πρώτο χωριό, οι χάντρες αντιπροσωπεύουν τα προιόντα και υπηρεσίες που μπορεί να παράγει αυτό το χωριού.

Εάν τα χωριά είναι απομονομένα, είναι αδιάφορο το τι προιόντα παράγει το ένα και τι χρήμα χρησημοποιοεί το άλλο. Και τα δύο έχουν τις δικές τους κλειστές οικονομίες και οι ευμάρια των κατοίκων εξαρτάτε απόλυτα απο το τί παράγουν οι ίδιοι.

Ας φτιάξουμε τώρα ένα δρόμο να τα ενώσουμε.......

Μονομιάς θα αρχίσει το εμπόριο - χωρικοί απο το πρώτο χωριό θα θέλουν να αγοράσουν προιόντα και υπηρεσίες απο το δευτερο χωρίο αν και εφόσον είναι καλύτερα απο τα δικά τους - το ίδιο θα κάνουν και οι χωρικοί απο το δεύτερο χωριό. Μή έχοντας πράσινες χάντρες οι του πρώτου χωριού θα πρέπει να αγοράσουν πρώτα πράσινες χάντρες με τις οποίοες να πληρώσουν τα πράσινα αγαθά και τούμπαλιν.

Λογικό είναι ότι στην αρχή η ισοτιμία στην αρχή θα είναι 1 προς 1. Μετά απο λίγο καιρό όμως αυτό θα αλλάξει και ανάλογα με την προσφορά και ζήτηση ανάμεσα σε αυτές τις δύο οικονομίες θα καθοριστεί πόσες κόκκινες χάντρες χρειάζεται κάποιος για την ανταλλάξει με μία πράσινη ώστε να αγοράσει πράσινα προιόντα.

Αν το δευτερο χωριό είναι πιο παραγωγικό και παράγει καλύτερα προιόντα, τότε οι του πρώτου θα θέλουν να αγοράσουν περισσότερα από αυτά αλλά αφού έχουν τις ίδιες χάντρες θα πρέπει να δώσουν περισσότερες για να πάρουν πράσινες ....... δηλαδή θα πρέπει να "αποποιηθούν" περισσότερη απο την δική τους κατανάλωση ή να δώσουν πιο πολλές υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση στο δεύτερο χωρίο ώστε να καταναλώσουν τώρα περισσότερα απο τα πράσινα προϊόντα.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι το πρώτο χωριό για κάποιον λόγο επιλέγει να μην παράγει πολλά - μπορεί για παραδειγμα να αποφασίσει να ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με την .αερολογία και να αγοράζει ότι του λείπει απο το δευτερο. Δεν θα αργήσει να  ξοδέψει όλες του τις χάντρες και έτσι για να συνεχίσει να ζεί με τον ίδιο τρόπο (πολύ αερολογία και λίγη παραγωγή) θα χρειαστεί περισσότερες ώστε να συνεχίσει να αγοράζει απο τους πράσινους. Τι λύσεις έχει ;

Η μία θα ήταν να κόψει νέες χάντρες. Αν το κάνει θα συνεχίζει να τις ανταλλάσσει αλλά από την στιγμή που η παραγωγική του δυνατότητα δεν έχει αλλάξει, αυτές οι περισσότερες χάντρες θα αντιπροσωπεύουν ακριβώς την ίδια παραγωγή και στο σύνολό τους αξίζουν το ίδιο. Δεν θα αργήσει να το πάρει χαμπάρι το δεύτερο χωριό και να ζητά περισσότερες κόκκινες  χάντρες για να δώσει τις δικές του πράσινες αφού θα χρειαστεί περισσότερες κόκκινες για να αγοράσει τα ίδια προϊόντα του πρώτου χωριού.

Μια άλλη λύση θα ήταν να δανειστεί πράσινες χάντρες. Αυτό συμφέρει το δεύτερο χωριό γιατί και τα προϊόντα του πουλά που του επιτρέπει να έχει τους κατοίκους του απασχολημένους και να κερδίζει και κάποιο τόκο. Αφού το δεύτερο χωριό μπορεί να παράγει μπορεί να κόψει περισσότερες πράσινες χάντρες οι οποίες όμως δεν θα του πληθωρίσουν την οικονομία αφού η προσδοκία είναι να παράγει περισσότερο στο μέλλον.

Το πρώτο χωριό όμως έχει μπει σε τροχιά καταστροφής αφού συνεχίζει να καταναλώνει όπως στο παρελθόν, έχοντας όμως μία οικονομία που δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτή την κατανάλωση. Έτσι είναι θέμα χρόνου για το πότε αυτοί του παραγωγικού χωριού θα "ξυπνήσουν" και σταματήσουν να δανείζουν αφού θα καταλάβουν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαργυρώσουν αυτές τις υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση.

Τι θα γίνει τότε; Το πρώτο χωριό δεν θα μπορεί να συνεχίζει να καταναλώνει και θα αναγκαστεί να περιοριστεί σε ότι μπορεί να αγοράσει με το δικό του νόμισμα. Το δεύτερο θα σταματήσει το εμπόριο και άσχετα με το αν θα πάρει ποτέ πίσω τα δανεικά (τα οποία δεν τα χρειάζεται και ιδιαίτερα γιατί σταματώντας να παράγει για το πρώτο χωριό θα πρέπει ή να ανοίξει νέους δρόμους με άλλα χωριά για να διοχετεύσει προς αυτά την παραγωγή του ή να αναγκαστεί να αφαιρέσει χάντρες από την οικονομία του για να μην πληθωρίσει το νόμισμα του)

Αρχίζει και θυμίζει κάτι ;

Στο επόμενο πόστ θα γράψω για τα συμπεράσματά μου.

Ξηρασία

Η κούτρα μου δεν σταμάτησε να κατεβάζει, απλά έπεσε πολύ δουλειά και ο χρόνος είναι λίγος.

Ευτυχώς ιδέες έρχονται πολλές και έτσι μόλις χαλαρώσω θα αρχίσω να ποστάρω ξανά.

Αφήσαμε την ιστορία με τις χάντρες στην μέση, και έχω και άλλες κατα νού.

Σε λίγο λοιπόν :)

Μουρίνιο vs Γκουαρντόλα

Είστε στην πλατεία ενός χωριού, την  Άνω Τραχανοπλαγιά και κάθεστε για καφέ στην πλατεία κάτω από τα πλατάνια. Ξαφνικά ακούτε φωνές και τσακωμούς από την διπλανή παρέα. Πηγαίνετε από περιέργεια να δείτε τι γίνετε και μαθαίνετε ότι τσακώνονται δύο προπονητές ποδοσφαίρου, ο νυν με τον πρώην σχετικά με την πορεία τις ομάδας του χωριού που δεν τα πάει και τόσο καλά.

Ο ένας υποστηρίζει μετά λύσσας ότι πρέπει να παίξουν σαν την Μπαρτσελόνα ενώ ο άλλος σαν την Ρεάλ. Επιχειρηματολογούν με πάθος και ο κάθε ένας προσπαθεί να πείσει τον πρόεδρο που κάθετε στο ίδιο τραπέζι για το πιο σύστημα είναι καλύτερο. Χαμός, φωνές, οι μισοί χωρικοί να υποστηρίζουν τον "Μουρίνιο" και οι άλλοι μισοί τον "Γκουαρτνιόλα". Ακούτε και εσείς και όντως μιλάνε πολύ σωστά και οι δύο τους - ποιόν να πιστέψεις και ποιόν να προσλάβει ο πρόεδρος;

Κάνετε λοιπόν μια βόλτα στην πλατεία να ξεθολώσετε και βλέπετε το γήπεδο της ομάδας λίγο πιο κάτω στην πλαγιά - είναι σε άθλια κατάσταση. Τέρματα χωρίς δίχτυα, χορταριασμένο σε πολλά σημεία. γεμάτο χαλίκια και με κάτι παράγκες ετοιμόρροπες για αποδυτήρια.

Μάλλον εκεί θα τελείωνε η επίσκεψή σας σε αυτό το χωριό και θα φεύγατε κουνώντας το κεφάλι.

Κάπως έτσι γίνετε και στην πολιτική μας αρένα. Με την ευκαιρία του θανάτου της Θάτσερ έχουν αρχίσει ατελείωτοι καβγάδες για το αν ο Θατσεριμσός ήταν καλός, πόσες Θάτσερ χρειαζόμαστε και πόσες Θάτσερ δεν χρειαζόμαστε !! Το ίδιο κάνουμε και τα τελευταία 3 χρόνια - δραχμή η ευρώ, λιτότητα ή τύπωμα χρήματος, Γερμανία ή Αμερική (ή Ρωσία ή Κίνα), Ντράγκι ή Μπερνάκι, Μέρκελ ή Ομπάμα .....

Ατελείωτες συζητήσεις και δεδομένης της εξυπνάδας της φυλής μας τα επιχειρήματα είναι ισχυρά και από τις 2 πλευρές και εμείς που θέλουμε να ακούσουμε μια λύση πιστεύομε μία την μία και μία τον άλλη πλευρά.

Αυτό που πρέπει όμως να κάνουμε είναι να δούμε το 'γήπεδό' μας και να κατανοήσουμε ότι με αυτό το γήπεδο σε ότι σύστημα και να προπονηθούμε, μπάλα δεν θα μάθουμε. Όπως στην Άνω Τραχανοπλαγιά θα πρέπει πρώτα να φτιάξουν τις υποδομές και να αρχίσουν από τα αποδυτήρια, το γήπεδο, τις μπάλες, τα ρούχα και παπούτσια, το φαγητό και μετά να πάνε να φτιάξουν φυσική κατάσταση, να μάθουν τεχνική και στο τέλος να διαλέξουν αφού έχουν αξιολογήσει το έμψυχο δυναμικό της ομάδος  αν θα παίξουν Μπάρτσα ή Ρεάλ ετσι και εμείς ΟΛΟΙ πρέπει να βρούμε ένα κοινό παρανομαστή στον οποίο συμφωνούμε και να φτιάξουμε υποδομές οι οποίες θα αρχίσουν να παράγουν πλούτο τον οποίο μετά μπορούμε να τσακωθούμε με την ησυχία μας για το πώς θα τον διανείμουμε.

Αριστεροί και δεξιοί, (νεο)φιλελεύθεροι και κρατιστές πρέπει και μπορούν να συμφωνήσουν για παράδειγμα ότι:

• Δεν θα δίδονται μαϊμού συντάξεις που κοστίζουν στην Ελληνική κοινωνία πάνω από μισό δις τον χρόνο. Ας συμφωνήσουμε σε αυτό και μετά να τσακωθούμε αν το μισό δίς που γλυτώσαμε θα χρησημοποιηθεί για να μειωθούν οι εισφορές ή να αυξηθούν οι παροχές στους πραγματικούς δικαιούχους.
• Δεν θα υπάρχουν αργόμισθοι στο δημόσιο οι οποίοι θα πληρώνονται χωρίς να παράγουν. Με αυτά τα χρήματα θα αποφασίσουμε αν θα προσλάβουμε άλλους που να δουλέυουν ή θα μειώσουμε την φορολογία ή θα αυξήσουμε τις παροχές.
• Δεν χρειαζόμαστε τον Οργανισμό Αποξήρανσης Κωπαίδας και άλλους παρόμοιους ανενεργούς οργανισμούς. Με τα χρήματα που θα εξοικονομίσουμε θα δούμε αν θα ανοίξουμε άλλους οργανισμούς που θα έχουν αντικείμενο ή θα μειώσουμε την φορολογία.
• Δεν χρειαζόμαστε ένα πολύπλοκο και ρευστό φορολογικό πλαίσιο νόμων. Αν ο φόρος είναι 10% ή 50% είναι άλλη κουβέντα αλλά ότι και να είναι πρέπει να είναι δίκαιο και να εφαρμόζετε από όλους.
• Θα κυριαρχήσει η αξιοκρατία και όχι η ευνοιοκρατία.
• Θα εφαρμόζεται ο νόμος από όλους - αν δεν μας αρέσει τον αλλάζουμε δημοκρατικά αλλά τον τηρούμε όπως μας έμαθε ο σοφός πρόγονός μας ο Σωκράτης.

Με λίγα λόγια υπάρχουν πολλά που οφείλουμε να συμφωνήσουμε να μπεί μπροστά η παραγωγική διαδικασία έστω και σε αυτήν την κακή (προς το παρόν) Ευρώπη της λιτότητας να αρχίσουμε να παράγουμε προιόντα και υπηρεσίες που να έχουν ζήτηση σε όλον τον κόσμο και μετά θα έχουμε τον χρόνο να αποφασίσουμε μόνοι μας και όχι κάτω απο την κηδεμονία των άλλον να αποφασίσουμε

Θεωρώ ότι αυτή την στιγμή της κρίσης ότι όποιος εμμένει σε "-ισμούς", όσο και να είναι σωστά τα επιχειρήματά του είναι το ίδιο γραφικός με τον προπονητή της Άνω Τραχανοπλαγιάς, κάνει κακό στον τόπο και προσφέρει τζάμπα υπηρεσίες σε όσους μας θέλουν διχασμένους και φοβισμένους προς ίδιο όφελος. 

Οφείλουμε να κατεβάσουμε τα μαχαίρια να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε σε πολλά σημεία και να τα αφήσουμε στην άκρη ώστε να δουλέψουμε με πάθος και να καταφέρουμε τα αρκετά και σημαντικά στα οποία συμφωνούμε. 

Μόνο έτσι, κατά την άποψή μου, θα πάμε μπροστά.

Κόκκινες χάντρες....

Εδώ και καιρό, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στην οικονομία. Γιατί αυτή η βίαιη προσαρμογή προς τα κάτω; Γιατί αυτή η πρωτοφανή λιτότητα; Γιατί πρέπει να πέσει το βιοτικό επίπεδο; Πολλές απορίες που θέλω να τις εξηγήσω στον εαυτό μου απλά. 

Πολλές απορίες μέχρι που διάβασα την φράση που είπε ο Warren Buffet. 

"I don’t have a problem with guilt about money. The way I see it is that my money represents an enormous number of claim checks on society. It’s like I have these little pieces of paper that I can turn into consumption."

Σύμφωνα με τον κ. Buffet λοιπόν, χρήμα, είναι υποσχετικές. Υποσχετικές για μελλοντική κατανάλωση. Δηλαδή, τα όποια ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας ή στην τράπεζα είναι υποσχετικές τις οποίες η κοινωνία θα μας τις εξαργυρώσει με την παροχή αγαθών και υπηρεσιών στο μέλλον.

Κατ' επέκταση, αν δεν υπάρχουν αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες τότε η υποσχετική δεν έχει αντίκρυσμα άρα δεν αξίζει τόσο όσο νομίζουμε. 

Ας πάμε σε ένα παράδειγμα, ίσως ακραίο, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό το νόημα - ας υποθέσουμε ένα απομακρυσμένο και απομονωμένο χωρίο με το δικό του νόμισμα, τις κόκκινες χάντρες. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν εξειδικευτεί σε διαφορετικές εργασίες και κάποιοι είναι αγρότες, άλλοι κτηνοτρόφοι, άλλοι μυλωνάδες, άλλοι παπουτσήδες άλλοι χτίστες κλπ. Το χωριό έχει συγκεκριμένο αριθμό κόκκινων χαντρών και οι τιμές ανταλλαγής των υπηρεσιών έχουν καθοριστεί με την κλασσική μέθοδο προσφοράς και ζήτησης. 

Σύμφωνα με το σκεπτικό που πάω να αναπτύξω, το σύνολο των χαντρών αντιπροσωπεύει το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που μπορεί να παράγει αυτό το χωριό. Αν για κάποιο λόγο η παραγωγή πέσει στο μισό ή, πιο σημαντικά, η ικανότητα για μελλοντική παραγωγή μειωθεί τότε ο ίδιος αριθμός χαντρών θα πρέπει να αγοράσουν λιγότερα συνολικά μελλοντικά προϊόντα και έτσι, για να αποκατασταθεί η ισορροπία ή οι τιμές θα ανέβουν ή με κάποιο τρόπο θα πρέπει να αφαιρεθούν χάντρες από την κοινωνία (= να ακυρωθούν οι υποσχετικές). Αντιθέτως, αν αυξηθεί η παραγωγή δηλαδή στον ίδιο χρόνο μπορούν να παραχθούν περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες τότε για να αποκατασταθεί η ισορροπία ή θα μειωθούν οι τιμές ή θα προστεθούν χάντρες στην οικονομία (= εκδοθούν νέες υποσχετικές).

Με αυτό το ακραίο και ομολογουμένως απλοϊκό παράδειγμα βλέπουμε ότι ισορροπία υπάρχει όταν οι υποσχετικές αντιστοιχούν στην ικανότητα αυτής της κλειστής οικονομίας να παράγει στο μέλλον. Δεν έχει σημασία τι έγινε στο παρελθόν και αν οι υποσχετικές καλώς υπήρχαν ή καλώς είναι τόσες. Το μόνο που έχει σημασία είναι εάν μπορούν αυτές οι υποσχετικές να μετουσιωθούν σε κατανάλωση. 

Επίσης βλέπουμε ότι ανεξάρτητα από τον αριθμό των χαντρών η ευμάρεια της κοινωνίας εξαρτάτε με το πόσο παράγει - ακόμα και αν πέσουν χάντρες από τον ουρανό δεν θα αξίζουν ιδιαίτερα πολλά από την στιγμή που θα παράγονται τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες.

Στην επόμενα ποστ, θα προσπαθήσω να επεκτείνω το παράδειγμα βάζοντας ακόμα ένα χωριό στην εικόνα (με πράσινες χάντρες ώς νόμισμα) και μετά αν και τα 2 χωριά έχουν κοινό νόμισμα τις κίτρινες χάντρες ;).

Warren Buffet

"I don’t have a problem with guilt about money. The way I see it is that my money represents an enormous number of claim checks on society. It’s like I have these little pieces of paper that I can turn into consumption."

Τάδε έφη Warren Buffet - μεγαλοεπενδυτής και φιλόσοφος .......

"Claim checks on society" και "turn into consumption"

Αυτές οι 2 φράσεις μου καρφώθηκαν και μου ξεκαθάρισαν αρκετά πράματα που είχα θολά στο κεφάλι μου. 

Θα επανέλθω !

Περί ΟΧΙ και ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ.

Το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» που είπε ο Λεωνίδας πριν από 2,500 περίπου χρόνια έχει πλέον ενσωματωθεί στο DNA του κάθε Έλληνα. Απο τότε όλοι μας θέλουμε να πούμε ένα ΟΧΙ στον Πέρση κατακτητή και να πέσουμε ηρωικά μαχόμενοι και κάθε σκέψη για συμβιβασμό θεωρείτε σχεδόν προδοτική.

Σαν λαός είμαστε αρκετά ρομαντικοί και θέλουμε να βλέπουμε μόνο τον αφρό και όχι την ουσία.

Το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Λεωνίδα δεν ήταν ένα όχι βγαλμένο από την ψυχολογία της στιγμής – ήταν ένα όχι βασισμένο στην ψυχρή λογική και ειπώθηκε έχοντας πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας. Ακόμα και στο καταπληκτικό φιλμ ‘300’ η σκηνή όπου ο Λεωνίδας κλωτσάει τον Πέρση πρέσβη, δείχνει ότι η κλωτσιά δόθηκε κατόπιν σκέψης και δεν ήταν απλά επειδή τσαντίστηκε.

Από την ώρα που οι Έλληνες βοήθησαν την επανάσταση των Ελληνικών  αποικιών κατά των Περσών στην Μικρά Ασία και ειδικά μετά την νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει πλήρη εισβολή για να αποκαταστήσει το πρεστίζ της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Οι Έλληνες όμως προετοιμάστηκαν για τα χειρότερα. Με την καθοδήγηση του Θεμιστοκλή, οι Αθηναίοι δεν ξόδεψαν το ασήμι που βρέθηκε στο Λαύριο σε καταναλωτικά αγαθά αλλά έχτισαν τα ‘ξύλινα τοίχοι’. Εκπαιδεύτηκαν σε θάλασσα και ξηρά και περίμεναν πότε θα έρθουν οι βάρβαροι. Και όταν ήρθαν οι πρεσβευτές να απαιτήσουν γή και ύδωρ πήραν το calculated risk και είπαν το ΟΧΙ. Το θέμα είναι ότι οι Έλληνες δεν κέρδισαν τους Περσικούς πολέμους στην Σαλαμίνα και στις Πλαταιές, αλλά στα ναυπηγεία και τα γυμναστήρια.

Αυτό ας γίνει παράδειγμα σε κάθε εκκολαπτόμενο Λεωνίδα. Ή είσαι προετοιμασμένος να πολεμήσεις τα θηρία και να υποστείς τις συνέπειες ή κάνεις πίσω και παζαρεύεις ότι μπορείς.

Σπιράλ θανάτου ;

Επειδή ακούω και διαβάζω αρκετά την φράση «Μα πώς χρεοκόπησε η Κύπρος με τόσα δις ζεστό χρήμα στις τράπεζες» καλό είναι να διευκρινίσουμε ορισμένα πράματα:

Τις καταθέσεις που είναι τοποθετημένες στις τράπεζες οφείλονται στους καταθέτες. Οι Κυπριακές τράπεζες ουσιαστικά χρωστάνε τα χρήματα αυτά στους δικαιούχους τους και οφείλουν να τα δώσουν πίσω είτε άμεσα είτε, σε περίπτωση προθεσμιακών καταθέσεων, μετά από ορισμένο χρόνο. Η τράπεζες όμως δεν αποθηκευθούν τα χρήματα σε θησαυροφυλάκια. Κρατάνε ένα ορισμένο ποσό διαθέσιμο ώστε να μπορούν να πληρώσουν όποιον ζητήσει τα χρήματά του και το υπόλοιπο το δανείζουν – τα δάνεια είναι η περιουσία της  τράπεζας και οι καταθέσεις τα χρωστούμενα της.

Για να μπορεί η τράπεζα να δόσεις τόκο στον καταθέτη (επαναλαμβάνω ότι ο καταθέτης δανείζει την τράπεζα και θέλει τόκο) η τράπεζα με την σειρά της πρέπει να δανείσει με ψηλότερο τόκο ώστε με την διαφορά να πληρώσει τα έξοδά της και να βγάλει και το κέρδος της.

Αρα = καταθέσεις είναι υποχρέωση της τράπεζας = παθητικό και δάνεια είναι περιουσία της τράπεζας = ενεργητικό.

Η όλη μαεστρία του τραπεζίτη είναι να καταφέρει να ισορροπήσει μεταξύ πολλών αντικρουόμενων επιλογών. Πρέπει μεν να έχει χρήματα στα ταμεία για να εξυπηρετήσει τις καθημερινές ανάγκες αλλά πρέπει δεν να χορηγήσει δάνεια ώστε να μπορεί να κερδίσει τόκο και έσοδα.

Για να μην κάνει ο κάθε ένας του κεφαλιού του, υπάρχουν οι λεγόμενοι κανονισμοί ρευστότητας όπου καθορίζουν αρκετά για την λειτουργία της τράπεζας - πώς και πόσο τράπεζα δανείζει, με ποιόν τρόπο τοποθετεί τα περιουσιακά της στοιχεία. Μέσα σε αυτά τα όρια επιτρέπετε να κινηθεί ο τραπεζίτης και να κάνει τις επιχειρηματικές του επιλογές.

Οι Κυπριακές τράπεζες έμπλεξαν στον εξής φαύλο κύκλο – για να προσελκύσουν περισσότερους καταθέτες ανέβασαν τα επιτόκια και για να μπορέσουν να πληρώσουν αυτά τα επιτόκια αναγκαστικά ανέβασαν και τα επιτόκια χορηγήσεων. Ψηλά επιτόκια χορηγήσεων όμως σημαίνει λιγότερα δάνεια και χωρίς δάνεια δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις καταθέσεις – άρα αναγκάζονται να δανείσουν με πιο χαλαρά κριτήρια με σκοπό να εισπράξουν υψηλό τόκο ώστε με την σειρά σου να πληρώσεις τον ψηλό τόκο στον καταθέτη τους (δανειστή τους). Έτσι οι τράπεζες δάνεισαν σε όποιον μιλά κυπριακά (και όχι μόνο) και με κριτήρια θολά ή όχι απόλυτα τεχνοκρατικά.  Έτσι αυτή η ρευστότητα διοχετεύθηκε στην οικονομία και έγιναν Μερσεντές, βίλες, ταξίδια για ΣΚ στα Ελληνικά μπουζούκια, ψώνια, υπηρέτριες ........ ένας αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος που για να συντηρηθεί έπρεπε να εισρέουν όλο και πιο πολλές καταθέσεις με όλο ψηλότερα επιτόκια τα οποία δίνουν νέα ώθηση στον τροχό της οικονομίας.

Αυτό σημαίνει το «μη βιώσιμο μοντέλο» που φωνάζει (άγαρμπα) η ΕΕ. Και είχε συμφωνηθεί ότι θα μειωθεί, ελεγχόμενα, ώστε μέχρι το 2018 να έρθει στο μέσο όρο της ΕΕ.

Αυτή η μείωση όμως θα άλλαζε τα κεκτημένα της Κυπριακής κοινωνίας και ειδικότερα της ελίτ της η οποία προσπάθησε να τα διατηρήσει μέχρι τέλους, αρνούμενη να δει με ρεαλισμό το τι έρχεται και να λάβει διορθωτικά μέτρα τον καιρό της ευμάρειας,  με τις καταστροφικές συνέπειες που βλέπουμε.

Καθρέφτη καθρεφτάκι

Οι Γερμανοί μπορεί να έχουν τακτ ανθρώπου των σπηλαίων αλλά συνήθως αυτά που λένε είναι αλήθειες. 

Η Ελλάδα το 2009 έτρεχε με πρωτογενές έλλειμμα κοντά στα 30δίς. Η πραγματικότητα ήταν ότι η οικονομία μας έπρεπε να ξεφουσκώσει κατά 30 δις. Αυτό δεν αλλάζει ότι και να λέμε. Αντί να το χωνέψουμε αυτό και να ψάξουμε να βρούμε τρόπους να μαζέψουμε την κατάσταση, στρουθοκαμηλίσαμε, λαϊκίσαμε και ρίξαμε την ευθύνη στα "μνημόνια που σκοτώνουν τους λαούς", λες και η κατανάλωση του 2009 ήταν δικαίωμα εξ ουρανού.

Το ίδιοι και οι Κύπριοι αδελφοί μας που επί της ουσίας φάγανε τα χρήματα των καταθετών τους και αντί να προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν την ζημιά όλων, προσπαθούν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους ρισκάροντας τα πάντα. 

Και στις 2 περιπτώσεις, το βαθύ κράτος κάθε χώρας εμποδίζει κάθε αλλαγή και προτάσσει τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό για να μην χάσει τα προνόμιά του. Βάζει μπροστάρη τον απλό λαό που όντως σκέφτεται με την καρδιά για να το υπερασπίσει. Στην Ελλάδα, το βαθύ κράτος δεν είναι άλλο παρά το υπερτροφικό δημόσιο (κρατικοδίαιτοι, συνδικαλιστές) ενώ στην Κύπρο ο χρηματοοικονομικός τομέας (λογιστές, τραπεζίτες, δικηγόροι).

Ποιός φταίει εν τέλη; Οι "Ούννοι" φταίνε που αφήσαμε, και οι 2 χώρες, τα πράματα να φτάσουν στο αμήν ;; Ο μέν Τζώρτζ Τζέφρυ πήγε στην Ευρώπη μπατίρης και με 0 εναλλακτικές και αναγκάστηκε να δεχτεί σαν καλός μαθητάκος ότι του βάλανε στο τραπέζι. Οι δε αδελφοί μας ψάχνουν ΤΩΡΑ το Πλαν Β και προσπαθούν να κάνουν σε 2 μέρες ότι δεν κάναν σε 6 μήνες !!!! 

Συμφωνώ ότι οι "Ούννοι" βρήκαν την ευκαιρία και πάνω στην αδυναμία μας θέλουν να υπερασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Ποιος είναι όμως πιο πρόστυχος....ο Σοιμπλε που μας βάζει τον καθρέπτη μπροστά στην μούρη μας και μας λέει τα στραβά μας ή η δικιά μας άρχουσα τάξη που με τις πράξεις και παραλείψεις της μας έφτασε αδύναμους και ανυπεράσπιστους μπροστά στις ορέξεις των βαρβάρων;; Ποιος φταίει που τα νοσοκομεία μας δεν έχουν φάρμακα - ο ξένος που σε χρηματοδοτεί ελεγχόμενα ή εσύ κράτος που ακόμα πληρώνεις τους επίορκους;; 

Τα μεγάλα ΟΧΙ θέλουν σωστή προετοιμασία και δεν λέγονται στα κουτουρού με βάση το θυμικό μας. Ναι οι αρχαίοι Έλληνες είπαν ΟΧΙ στους Πέρσες αλλά ήξεραν ότι έχουν έναν στρατό καλά εκπαιδευμένο και τεχνολογικά ανώτερο. Το μπράβο δεν το κερδίζεις στα στενά της Σαλαμίνας και στις Πλαταιές αλλά στην ικανότητα να προβλέψεις και να εκπαιδευτείς κατάλληλα. 

Οι σημερινοί μας αρχηγοί αποδείχτηκαν δυστυχώς κατώτεροι των περιστάσεων. Ελπίζω και εύχομαι να πάνε όλα καλά και η ζημιά να είναι μόνο οικονομική.

Καλημέρα

Είμαι ο Κουδουκού, όπως μου το κόλλησαν οι φίλοι μου στο Ίντερνετ, εξ αιτίας των αρχικών μου που χρησιμοποιώ (KDK).

Φόρτισαμθινκγ, παντρεμένος, 2 παιδιά. Δουλεύω σκληρά και τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να ασχοληθώ πιο ενεργά με τον αθλητισμό. Με τις "κακές παρέες" που έμπλεξα έκανα αρκετά και θέλω και άλλα

Εδώ και μερικά χρόνια βλέπω την κατάσταση στην χώρα μου να πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο και όπως όλοι μας ανησυχώ και η ανησιχία δημιουργεί σκέψεις και οι σκέψεις πρέπει να βγούν προς τα έξω.

Με αυτό το μπλόγκ θα προσπαθήσω να ξεφορτώσω τις σκέψεις μου για να κάνω χώρο σε καινούργιες. Πολιτική, οικονομία, ανθρώπινες σχέσεις αλλά και ποδήλατα, δίαιτες και γκάτζετς .......ότι κατεβάζει η κούτρα μου δηλαδή !