Προς μεταρρυθμιστές Νο. 1

Στον μυθολογικό κόσμο του Άρχοντα τον Δαχτυλιδιών, ο πόλεμος που για έγινε ήταν μια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Από την μία πλευρά είχαμε τα τέρατα του Sauron και από την άλλη μια συμμαχία μεταξύ ανθρώπων, νάνων, χόμπιτς, ξωτικών, μάγων και γιγαντιαίων αετών και δέντρων – μια φαινομενικά αταίριαστη συμμαχία τα μέλη της οποίας, όχι μόνο δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους αλλά σε αρκετές περιπτώσεις είχαν και αρκετά προηγούμενα.

Έτσι και στην σύγχρονη Ελλάδα μας, ένας παρόμοιος πόλεμος μένετε - έχουν δοθεί μερικές μάχες και οι δύο πλευρές αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν – από την μία οι κρατιστές, όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θέλουν να γυρίσουμε πίσω στην προ του 2008 εποχή, με ένα κράτος σοβιετικού τύπου να καθορίζει τα πάντα στην ζωή μας (αλλά με αυτούς να το ελέγχουν) και από την άλλη όσοι πιστεύουν στην αξιοκρατία και την δικαιοσύνη.

Σε αυτή την πόλεμο οι όποιες κλασικές πολιτικές ιδεολογίες είναι δευτερεύουσες. Αριστερά και Δεξιά έχουν χάσει πλέον το νόημά τους – ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς δείχνει ένα άκρως συντηρητικό (συντηρώ = δεν θέλω να αλλάξω) πρόσωπο ενώ τα συμβατικά ευρωπαϊστικά κόμματα είναι και αυτά μπερδεμένα μιας που στους κόλπους τους φιλοξενούν αρκετούς κρατιστές.

Η σύνταξη δυνάμεων έχει αρχίσει – οι «καπετάνιοι» της κάθε κοινωνικής ομάδας προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα λάβουν μέρος ή θα κάτσουν στις παρυφές, και αν ναι σε ποιο στρατόπεδο θα πάνε και πώς θα μαζέψουν στρατό γύρω τους. Και στρατιώτες μαζεύουν με όποια μέθοδο μπορούν – από τις κλασικές υποσχέσεις για πλιάτσικο («θα προσλάβουμε και άλλους στην ΕΡΤ»), πατριωτικές κορώνες («έξω οι δυνάμεις κατοχής»), ιδεολογήματα («μεγάλη δημοκρατική παράταξη», «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»), φόβο («αν δεν έρθετε μαζί μου θα καταστραφείτε»).

Ενώ η πλευρά των κρατιστών έχει ένα συγκεκριμένο λάβαρο κάτω από το οποίο συντάσσεται (αφήστε το σύστημα ως έχει και όταν κερδίσουμε την μάχη θα τσακωθούμε μεταξύ μας για το ποιος θα κάνει το πλιάτσικο), η άλλη πλευρά είναι εντελώς ανοργάνωτη. Η είναι αδιάφοροι ή έφυγαν από την χώρα ή δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Δεν συμμαχούν μεταξύ τους για πάρα πολλούς λόγους -  είτε γιατί τους ενοχλεί το παρελθόν των επίδοξων συμμάχων τους – δεν είναι αρκετά φιλελεύθερος ο ένας, ο άλλος δεν πήρε πτυχίο, ο τρίτος  ήταν αριστερός στα νιάτα του, ο τέταρτος ήταν κάποτε υπουργός, ο πέμπτος δεν είναι αρκετά σοσιαλιστής....... έτσι κάθονται σαν τους γέρους του Muppet Show στα θεωρεία τους και σχολιάζουν ενώ ο εχθρός ενωμένος κάτω από μια απλή ιδέα (πλιάτσικο) οργανώνετε.

Για να συνεχίσω τον παραλληλισμό με τον «Άρχοντα», περιμένουν τον Γκάνταλφ τον Λευκό πάνω στο άτι να έρθει να κερδίζει την μάχη. Δυστυχώς όμως ο συμπαθής μάγος υπάρχει μόνο στον κόσμο του Τολκιεν και δεν θα κάνει την εμφάνισή του στην πατρίδα μας ......

Τελικά στο μυθιστόρημα, την μάχη την κέρδισε το «καλό». Ο λόγος ήταν γιατί όλες οι φατρίες που είχαν σαν κοινό στόχο την κατατρόπωση του Sauron, έβαλαν στην άκρη τις διαφορές τους και ενώθηκαν σε μία ομάδα με την κάθε μία να συνεισφέρει τις μοναδικές της ικανότητες στο κοινό καλό.

Κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει άμεσα και στην Ελλάδα – "δεξιοί" και "αριστεροί" ευρωπαϊστές οφείλουν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και να ενωθούν κάτω από τον κοινό σκοπό – η Ελλάδα να απαλλαχθεί από το Σοβιετικό-Οθωμανικό της σύστημα και να φτιάξει ένα σωστό κράτος δικαίου, με την αξιοκρατία και τον σεβασμό στους θεσμούς να κυριαρχεί. Μόλις με το καλό το πετύχουμε και το φτιάξουμε τότε θα μπορέσουμε να χωρίσουμε τα τσανάκια και τα καπετανάτα μας και να τσακωθούμε και εμείς με την ησυχία μας για τα ιδεολογικά θέματα.

Ο χρόνος πλησιάζει και οι αποφάσεις όλων θα κριθούν από την Ιστορία.